- Hm hmmmm.
Bundayin qattiq yo'taldan cho'chib ketgan kotiba qarshisida turgan Usmonni ko'rdi-da, hayratini yashirmay Usmonga so'z qotdi:
-O'linge, qo'rqitib yubordingiz.
-Rais buvam o'zlaridamilar.
-Har doimgidek.
Usmonning jonli "seks" ko'rganidan habari yoq kotiba o'zidan xursand bo'lib, ichida "yaxshiyam vaqtida tugatganimiz yoqsa sharmanda bo'lardik" deya ichiga tuflab qo'ydi. Nayzaboz Usmon esa: "Ha qanchiq, menga aytganinga "xolis xizmat" ni o'zim ham bajarardim" deb ichida o'ylagancha, kotibaga jilmayishini sovg'a qilib raisning xonasini, taqillatib, ichkariga kirdi.
-Rais buva mumkinmi...
-Iye Usmonboy keling. Nima gap sog'liklar yaxshimi?
-Ha hammasi joyida.
-Nima gap. Hammasi joyida bo'lsa qanday shamol uchirdi?
-Shu desangiz, rais buva mendek erkak turganda, ayollar erkaklarning ishini bajaryaptida. Saodat kelinni aytaman brigadirni kelini. Bechora bir o'zi bitta aravada. Kunu tun tinim bilmaydi. Uni ko'rib meni erkaklik nafsoniyatim qo'zidi. Ha tarozibonlikni, ana Mahkam ham uddalay oladi. Bir oyog'i yoq bo'lsada, har holda oson ish. Shu men Saodat kelinga yordam berib, u bilan bitta aravada ishlasam degandim... Bechora rosa qiynalyapti.
-Qanday bo'larkan, dadang menga seni tarozibonlikka qo'yishimni aytgandi. Qiynalib qolmasin deb..
-Ahir bilagimda shuncha kuch bo'la turib, daraxt soyasida cho'zilib yotsamu, zaifalar bir o'zi ikki kishini ishini bajarsa, nomusga tegarkanda...
-Ha malades o'g'il bola ,- dedi rais. -Yaxshi o'ylabsan lekin. Meni ham shu kelinga rahmim keladi. Bir o'zi shuncha ishni qilyapti. Mayli ertadan sen unga yordam beraqol...
Niyatiga erishgan Usmon qilgan ishidan xursand edi. Ana bir o'q bilan ikki quyonni urdi. Birinchidan endi Saodat uning qo'lida, bugunmi ertami qachondir niyatiga erishadi. Ikkinchidan rais ham uni endi hammaga maqtab, "qahramonligini" hammaga ibrat qilib ko'rsatadi. Kechasi yaxshi uxlolmagan Usmon o'zicha ertangi kunga rejalarni tuza boshladi..
Xo'roz qichqirig'idan uyg'ongan Usmonga avvaliga turish unchalik yoqmadi. So'ngra yangi "ish" olganligi esiga tushib sapchib o'rnidan turdi-da, kiyimlarini apil-tapil kiygancha nonushta ham qilmay ko'chaga otildi. Qishloq chetidagi bug'doyzorga qarab chopar ekan, yarim yo'lga yetganda 300 metrlar uzoqlikda ketayotgan ot aravaga ko'zi tushdi. U yugurgancha "Saodaaaat" deya baqirdi. Saodat orqasiga qarar ekan qo'lini silkitib kelayotgan Usmonni ko'rib to'xtab turdi. Usmon unga yaqinlashdi-da, aravaga chiqib olib:
-Kelin, endi biz bir aravada ishlaymiz. Rais buva kecha meni shu "lavozim"ga tayinladi.
-Yaxshi o'zi bir o'zim zerikayotgandim...
Birinchi kuni unchalik esda qolarli bo'lmadi. Ammo Usmon o'zini jentelmenlardek tutib, Saodatning qo'lini sovuq suvga urdirmadi. Hamma ishni o'zi qildi. Chunki "plan A" ga ko'ra, birinchi navbatda uning ko'nglida yaxshi taasurot qoldirishi kerak edi. Oldinlari o'rnidan zo'rg'a turib, xaltaning bir tarafidan omonatgina ushlaydigan Usmonning, og'ir bo'lishiga qaramay katta qopni bir o'zi ko'tarishini ko'rgan Saodat boshida hayron ham qoldi. Bora bor Usmon Saodatning nazdida haqiqiy erkak bo'lib shakllandi. Shu tarzda kunlar ketidan kunlar o'tardi. Usmon va Saodat sirdosh-do'stlarga aylanishdi, Qabih niyatiga yetish uchun shoshilmay, sabr qilayotgan Usmon ham unga sirdosh, do'st, aka rolini qoyilmaqom qilib bajarardi.
Oradan bir haftacha vaqt o'tdi. Ular odatdagidek kunni boshlashdi. Tushlik vaqtigacha 2 marta bug'doy tashishgach, dala shiyponida tushlik qilishdi. Yana aravalariga bug'doy ortishgach, omborxona tarafga qarab yo'l olishdi. Yarim yo'lga yetganda Usmon endi vaqti kelganini tushundi va chanqaganini bahona qilib, aravani tut daraxti soyasida qoldirdi-da, Saodat bilan birga sal pastroqdan oqib o'tadigan daryo tarafga yura boshlashdi. Chanqog'ini qondirishgach, biroz atrofga nazar solishgach Usmon daryoning narigi tarafidagi jiydazor tarafga qaradi-da,
-Quyon, quyon.. deya baqirdi.
-Qanaqa quyon?
-Ana jiydazorga kirib ketdi. Yuring uni tutib olamiz, go'shti rosa shirinbo'ladi.
-Ahir bizni omborda kutishyapti..
-Ha kutishsa kutishar. Shuncha ish qildik birov rahmat dedimi? Orden berishardimi, yuring 15 daqiqa vaqt ketadi. Uni ushlab ortga qaytamiz. Kechqurun men pishiraman va birga baham ko'ramiz.
Nimadandir ko'ngli g'ash Saodat istar istamay lozimini tizzasigacha ko'tardi va muzdek daryo suviga tushib narigi tarafga o'tdi. Ular jiydazorga kirishdi. Ammo "quyon" dan darak yo'q edi. Ular quyonni qidirib jiydazorning qoq markaziga yetib kelishdi.
-Usmon aka, qani quyon?
-Bilmadim qochib ketibdimi?
-Essiz, shuncha vaqt. Bo'ling qaytdik.
-Shoshmang shu yerda biroz o'tiraylik.
-Ahir...
-E sizgayam qoyil qomadim. Nuqul ish ish deysiz, mundoq o'tiring qani ozroq dildan suhbat quraylik.
Istar-istamay, o'tirgan Saodatning ko'ngli g'ash edi. Uning hayolida ikki xil fikr charx urardi:
-Nahotki hozir u menga tashlansa? Ahir baqirganim bilan hech kim eshitmaydi...
Yoq u bunday qilmaydi. Bir haftadan beri birgaman. Ammo ortiqcha harakat qilmadi-ku, u yaxshi odam..
-Saodat bilasizmi, ancha vaqtdan beri sizga bir narsani aytmoqchi edim.
-Nima ekan.
-Men sizni sevib qoldim.
-Boringe, hazilingiz qursin. Uyalmaysizmi shunday hazil qilgani. Eshitmadim deb hisoblayman.
-Bu hazil emas chin.
-Ahir meni erim bor. U urushda bo'lsa ham qaytadi...
-Ana Jamilani ham eri bor edi. Ammo u Doniyorni sevib qoldi va qochib ketdi. Sevgi gunoh emas. Men Jamila va Doniyor tarafdaman.
Qiziq, bir necha kundan beri davralarda Jamilani qanchiq, jalabga chiqargan Usmon endi maqsadiga yetish uchun o'z fikrini inkor qilayotgan edi.
-Nima meni siz bilan qochib ketishimni istayapsizmi?
-Yoq. Jamila va Doniyorni men ko'rib qolmaganimda ular qochib ketishmas, pinhona uchrashaverishardi. Ammo men bilib qolganimdan so'ng ular chiday olishmay qochib ketishdi.
-Siz nimani ko'rib qoldin....
Gapini ohiriga yetkazolmagan Saodatning ustiga zarb bilan Usmon o'zini tashladi. Uni ustiga o'zini tashlagancha qo'llarini ikki qo'li bilan mahkam ushlar, butun og'irligini uning ustiga tashlab, uni quchog'idan chiqib ketmasligi uchun tirishardi. U pala partish tagida yig'layotgan Saodatning yuzlaridan va bo'yinlaridan o'par edi. Saodat har qancha tipirchilamasin baribir, kuchli erkakning tagidan chiqib ketolmasdi. Uni ancha o'pgach, Usmon o'rnidan turdi-da, Ko'ylakni bo'ynigacha ko'tarib, lozimni tizzagacha tushirdi-da, anchadan beri ezishni istagan emchaklariga ikki qo'li bilan yopishdi. Emchaklarni ham har ko'yga soldi: qattiq qattiq ezardi, ikkisini bir biriga urib, bilqillashini tomosha qilardi, tili bilan soskalarini, ariqchasini qitiqlardi, emchaklarni so'rardi tish izlarini qoldirib tishlardi. Bundan ehtiros olayotgan Saodat ham o'zini bo'sh qo'ydi. Emchaklardan zerikkan Usmon endi qo'lini amiga olib bordi. Amini shilimshiqligini ko'rib, vaqti yetganini fahmladi va turib turgan qo'togini chiqarib qizni ami atrofiga ishqaladi. Unga bu ish yoqib qolib, ancha vaqt amini lablariga tekkizib ishqalardi. Chidolmagan Saodat